Gedeelde onbevangenheid

Ik was bij een jongere vriend op bezoek. Hij had mij uitgenodigd voor 'een kop koffie' en het aan mij over gelaten of en wanneer ik aan zijn uitnodiging gevolg wilde geven. Dat vergt moed. Hij is een bijzondere man en dat vindt hij van mij ook. "We begrijpen elkaar soms, en soms ook niet. Dat is mooi. We houden dat vast." Aldus de woorden waarmee hij mij begroette, nadat ik zijn 'verstek' in de Drentse bossen had gevonden.

Ik gaf hem iets uit mijn hart, een oratorium over de zoektocht naar geluk uit de jaren '70, dat mij al 40 jaar inspireert. We spraken vervolgens urenlang heel veel over onze kindertijd, de oorlog in onze ouders, het hebben van (geen) keuzes en onze 'Werdegang'. Ik kom uit een arbeidersgezin en heb met schade en schande betaald voor een teveel aan vertrouwen in mensen. Hij is telg uit een voorname ondernemersfamilie die hem voorhield dat mensen in principe niet te vertrouwen zijn. Ook hij betaalde een prijs. Beiden proberen we nu de menselijke maat terug te brengen, hij in organisaties, ik in de politiek. In zijn woorden: "Van exclusiviteit naar inclusiviteit. Van massa terug naar oorspronkelijkheid. Van controle terug naar vertrouwen."

Ergens op die weg naar vrijheid zijn we elkaar tegengekomen en hebben we elkaar 'gevonden'. Bij het afscheid gaf hij mij iets vanuit zijn hart, een paar hoofdstukken uit het boek waaraan hij heeft gewerkt. Ze gaan over zijn 'Werdegang', het in orde brengen van de scheefgroei die begaafde kinderen levenslang van vertrouwen weg kan houden of ertoe kan brengen medemensen nooit meer te vertrouwen. Wij zijn daaraan ontsnapt door uitsluitend op ons zelf te vertrouwen. Maar om verder te kunnen moeten we de stap naar vertrouwen in anderen zetten, de Ander werkelijk in ons toelaten zodat die geen bedreiging meer is. Het delen van onbevangenheid, als bron van voortdurende vernieuwing en vooruitgang in organisaties en samenleving, is onmetelijk groot.

'Van hard naar hart', daar gaat het inderdaad om.