Girl Power!

De laatste dagen heb ik het een beetje gehad met de crisis. Ik volg hem op de voet, vanaf de val van Lehman. Dagelijks lees ik het Financiële Dagblad, een goede en betrouwbare bron van informatie. Echter, goede informatie geeft nog geen goed gevoel. En zo bleek de afgelopen weken. Door de berichtgeving raakte ik meer en meer meegetrokken in een negatieve sfeer. Ontslagen hier, werktijdverkorting daar, faillissement zus en nationalisatie zo. Deze week had ik een helder inzicht dat ik graag met u wil delen. Een aantal vrienden van mij werkt in de financiële sector. Hen heb ik deels depressief aan de telefoon. De wereld staat in brand. We worden er niet vrolijker van. Deze week had ik echter een helder inzicht. En dat wil ik graag met u delen. Opdat u er misschien iets in ziet en wellicht blij van wordt.

Een van die vrienden. Werkte ooit vol trots bij een grootbank. Van die trots is weinig over, heeft plaats gemaakt voor onduidelijkheid en onzekerheid. En hij… deze financiële professional? Die neemt z’n zorgen mee naar huis. Natuurlijk! Nee, natuurlijk niet, zegt zijn vrouw. Het is toch maar werk? Zorg dat je leuke dingen doet, de inspiratie haal je toch nooit uit je werk, die haal je uit de dingen er omheen. Kan waar zijn, maar bij de man werkt dat zo niet. Die heeft een natuurlijke drang, noem het een oergevoel, om te scoren. Hij moet presteren, want hieraan ontleent hij een groot deel van zijn identiteit. Hij moét met een goeie buit thuiskomen van de jacht. Een vette prooi.

In sommige marktsectoren is de markt verdwenen, zowel het dichte bos als het open veld zijn leeg. Geen prooi meer te bekennen. Weet u wat dat doet met ons oer/eergevoel? En het wordt nóg pijnlijker. Getuige de artikelen die langzaam in de kranten verschijnen…..: “vrouw wordt belangrijkste kostwinner”. Jawel! Traditioneel zitten zij in onderwijs, overheid (deeltijdwerken!) en zorg. Nou net de sectoren die ’t minst conjunctuur- en kredietgevoelig zijn. De man thuis, weggereorganiseerd vanwege kostenbesparing en de vrouw out-there om de brand te blussen. Ja, en dat ze dat kunnen, staat als een paal boven water.

Waarom? De recessie heeft het er niet leuker op gemaakt. Vooral bij commercieel gedreven mensen is de paniek toegeslagen. De koek is kleiner geworden, de strijd des te feller. Een fenomeen dat ik waarneem is het schieten met hagel. In deze recessie mogelijk gemaakt door vergevorderde internettechnieken (die we in de vorige crises nog niet hadden): Linkedin, Plaxo, Facebook, Twitter, MSN, maar ook de o-zo gevaarlijke ouderwetse e-mail. Uit angst voor nog meer verliezen lijken verkopers en business managers hun online netwerken vol te plempen met “koop-mij’tjes”.

Ik krijg met hoge regelmaat emails en linkedin invitations van mensen die ik niet ken en die iets van me willen. Soms laat ik me verleiden. Dan ga ik in op de tekst en hoop ik op iets constructiefs in de toekomst. Je zou dan verwachten dat ze eager zijn en… Maar helaas, niets dan eeuwige stilte. Geen reactie. Alsof ik alleen op dát moment even interessant was. Een soort marktplaatsmodel, waarbij je alleen gezien wordt als je nog op de eerste pagina staat.

Nee, dan ben ik voorstander van het persoonlijke contact. En dát merk ik wel: dat dát gewaardeerd wordt. Even een belletje of een bezoekje, persoonlijke aandacht die ooit heel normaal was. Alle marketingboeken gelezen, maar volgens mij onderscheid je je tegenwoordig simpelweg door ouderwets de telefoon op te pakken of bij mensen op de koffie te gaan. Een dialoog, daar gaat het om. En wie kunnen dat beter dan vrouwen?

Innovatief organiseren in de crisis: laat de vrouwen het werk doen. Of zorg ervoor dat mannen écht gaan communiceren.