Ikke, ikke, ikke en de rest kan...

Zit je daar met je goede fatsoen donderdagavond op de bank voor de TV. Nog net dertiger, zojuist na een lange werkdag je kinderen naar bed gebracht. Kopje koffie er bij en dan de BV Ik bekijken van de VPRO. Gemaakt door twintigers over twintigers. Mijn mond viel open. Nu een paar dagen later ben zit ik nog na te mijmeren achter mijn keyboard.

Dat de huidige generatie jonge professionals behoorlijk ondernemend en nogal eigenwijs is wisten we al. Dat zij veel willen en veel ineens ook. Ik moest even denken aan Michael Douglas in de film Wall Street: “greed is good”. Het verbaast neem ik aan ook niemand meer dat deze tomeloze ambitie en prestatiedrift leidt tot een hoge mate van keuzestress, burn-outs en bore-outs. In het programma noemden ze dat de quaterlife crisis. Weer wat geleerd.

[youtube: http://www.youtube.com/watch?v=ONXpaBQnBvE]

Je kunt niet anders dan respect opbrengen voor de jonge mensen uit de BV Ik . Zij jagen hun dromen achterna. Niet eindeloos lopen denken en afwegen (mijn genaratie), maar er voor gáán. Neem nu Danny Mekic (http://da.nny.nl/), die als vijftienjarige zijn eerste bedrijfje begon en nu als midden twintiger een gevierd consultant en vraagbaak voor de Grote Meneren in de Grote Bedrijven. Leuk pianospelen kan hij ook trouwens. Komisch fragment in de documentaire: een bedrijfsdirecteur vertelt trots aan Danny dat hij zijn personeel allemaal een iPad cadeau heeft gedaan zodat ze de wereld beter kunnen begrijpen. Ach, denk je dan… er gaan nog veel Danny’s rijk worden van de generatiekloof.

Wat me wel opvalt is dat een aantal geportretteerde jong volwassenen nogal op zichzelf gericht zijn, op het egocentrische af. Ik dacht tot voor kort dat de nieuwe generatie vol zat met wereldverbeteraars. In plaats daarvan lijken ze maar naar een twee dingen te streven: rijkdom en beroemdheid. In de documentarie komt een rapper aan het woord. Zijn grote voorbeeld is Harry Mulisch. Niet om zijn boeken, want die kent de rapper eigenlijk niet zo. Waarschijnlijk had hij een jaar geleden nog nooit van Mulisch gehoord. Hem was opgevallen hoe zeer Harry na zijn dood aandacht kreeg en gemist werd. Ja, dat wilde deze artiest later ook wel: herdacht worden als één van de groten.

Ik dacht dat de nieuwe generatie ging voor beleving. Maar het lijkt wel dat voor sommigen succes synoniem is aan geld is en dat geld voor hen beleving is geworden. Niets lijkt erger voor deze jonge high potentials dan onopgemerkt te blijven, niet gezien en vergeten te worden. De druk om hun prestaties zichtbaar te maken is enorm. En die druk leggen ze zichzelf op. Ze zien het leven als een race, waarin je telkens voorop wil lopen. Maar ja, net zoals in de sport kan er maar één winnen.

Het is dus ook niet verwonderlijk dat er veel afhakers zijn, ook onder high potentials. Er treed een nieuw soort vervreemding op. We zijn eilanden geworden, waar deze maatschappij meer dan ooit behoefte heeft aan wijlanden. Wat ik mis zijn de grote idealen die kunnen verbinden. Kan de VPRO daar ook nog een mooie documentaire van maken? Wat is de gemiddelde leeftijd van de occupiers eigenlijk?

Ik groet u vanuit mijn luie stoel. Wat is het heerlijk om dertiger te zijn en geen twintiger ;)