Tag: Gastcolumns

Rond de kerstdagen word ik altijd wat filosofisch. Dan denk ik veel na over geven in plaats van nemen, over fatsoenlijke omgangsvormen en respect voor anderen. Om optimaal te kunnen functioneren, is het namelijk belangrijk dat we ons in de maatschappij en in organisaties gerespecteerd en fatsoenlijk behandeld voelen. Goed nieuws voor mij was dus de recente uitkomst van een onderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek waaruit bleek dat steeds minder Nederlanders respectloos gedrag ervaren. Gaf in 2008 nog 20 procent van de ondervraagden aan zich wel eens respectloos behandeld te voelen, inmiddels is dit aantal gedaald naar 16 procent (bron: Dag van Respect, 8 november 2012). Volgens mij kan dit nog beter, maar dan moeten wij ons hiervoor allemaal inzetten.

Als we het hebben over normen en waarden: wat zijn eigenlijk typisch Nederlandse normen en waarden?

Organisaties zitten in een spagaat, of eufemistisch gesteld, zij hebben een uitdaging. Enerzijds tonen organisaties hun eigenheid door zich met scherpe grenzen van hun omgeving te onderscheiden. En het wordt ook van ze verwacht dat ze hun eigenheid naar buiten etaleren vanuit de roep om authenticiteit en het belang van reputatie en branding. Anderzijds lijken de grenzen van organisaties op te lossen, waardoor ze meer ‘fluïde’ worden omdat niet alleen voor oplossing van complexe maatschappelijke vraagstukken vaak meer dan één organisatie nodig is. Ook voor innovatie is samenwerking met andere partijen of organisaties essentieel. Deze actuele krachten dwingen organisaties meer om over hun grenzen heen te kijken.

Wonderlijk eigenlijk dat aan het recente overlijden van Stephen Covey zo weinig aandacht is besteed. Want deze grote goeroe heeft maar liefst 25 miljoen verkochte exemplaren zijn boek ‘De zeven eigenschappen van effectief leiderschap’ op z’n naam staan! Desondanks wordt zijn gedachtegoed veel te weinig toegepast. En dan heb ik het over twee van zijn cruciale lessen: één ‘begin met het einde voor ogen’ en twee ‘denk in termen van win/win’.

Want het is stuitend hoe weinig we visionair weten te acteren bij omvangrijke veranderingen. Waarbij niet alleen de strategie of de structuur aangepast moet worden, maar vooral het gedrag van de mensen die er werken. Wél iedereen de stuipen op het lijf jagen in termen van ‘sense of urgency’ of ‘burning platform’, maar dan niet duidelijk maken waar we heen gaan, wat ons doel dan is, waar we over een jaar of drie staan.

Elkaar snel opvolgende veranderingen binnen de organisatie zouden de Nederlandse werknemer verandermoe maken. Niets is minder waar. De mens wil juist veranderen en zich ontwikkelen. Maar dan wel vanuit zijn eigen kracht en creativiteit, niet omdat het moet van de baas.

De huidige crisis biedt kans voor een nieuwe economische ordening. De acute uitdagingen van de crisis zijn duidelijk. Overal ter wereld maken mensen zich zorgen om hun baan, hypotheek en pensioen. Daarnaast speelt de noodzaak om de klimaatverandering tegen te gaan en om nieuwe energiebronnen te ontwikkelen.

Sociale innovatie lijkt een hype te worden, maar is het niet net als sex? Iedereen praat erover, (bijna) iedereen zegt het te doen, maar echte bevrediging is niet altijd het resultaat. Eigenlijk is het met HRM (Human Resources Management) een beetje van hetzelfde laken een pak. Sociale innovatie gaat verder dan alleen maar een leuk, verrassend of vernieuwend sociaal beleid.

De laatste dagen heb ik het een beetje gehad met de crisis. Ik volg hem op de voet, vanaf de val van Lehman. Dagelijks lees ik het Financiële Dagblad, een goede en betrouwbare bron van informatie. Echter, goede informatie geeft nog geen goed gevoel. En zo bleek de afgelopen weken. Door de berichtgeving raakte ik meer en meer meegetrokken in een negatieve sfeer. Ontslagen hier, werktijdverkorting daar, faillissement zus en nationalisatie zo. Deze week had ik een helder inzicht dat ik graag met u wil delen.

Ik wist al het een en ander van mobbing af maar toch schrik ik telkens weer van wat mensen elkaar aandoen. Het leed wat mensen overkomt, van ziek melden, andere baan zoeken, in de WAO belanden tot zelfmoord aan toe, is natuurlijk niet in geld uit te drukken. Zit er in ieder van ons een beul verscholen?

Het nieuwe gastvrijheidstijdperk is uitgebroken en de gastvrijheidsrevolutie is al aan de gang. In het gastvrijheid-strijd-perk gaat het om de strijd en oprechte aandacht voor de klant. Klanten kijken sinds kort ineens heel anders naar het onderscheidende vermogen van hún dienstverleners. Gastvrijheid is het instrument voor de toekomst.

Ik ga binnenkort weer drie weken inspiratie opdoen in de USA. Kort voor vertrek neem ik dan altijd wat tijd voor een thematische reflectie op Nederland. Ditmaal was het thema toekomst. De Amerikanen kiezen een nieuwe president en wij kozen zojuist voor de toekomst van de Randstad. Dat leek me een mooie analogie om me eens te verdiepen in de Structuurvisie Randstad 2040 die het kabinet in september j.l. presenteerde.