Tag: Innovatiemanagement

Vorige week vroeg ik me af of management wel een echt vak is en als academische discipline onderzocht kan worden (zoals de medicijnen, rechten, etc.). De reacties waren nogal wisselend. De onderliggende vraag is natuurlijk hoe nemen managers in het dagelijkse leven beslissingen? Is dit een kwestie van intuïtie, fingerspitzengefühl of nemen managers de tijd om hun beslissingen te onderbouwen door het best beschikbare bewijs (evidence informed)? De reactie van Ben Bult was veelzeggend. Een kunde (bedrijfskunde) kun je niet certificeren, er is nog steeds veel begripsverwarring (zie de vele bodies of knowledge and skills). Daarom voldoet management niet aan de criteria van een academische discipline. Daarbij, waar halen managers de tijd vandaan om al het beschikbare bewijs te zoeken, te beoordelen en toe te passen in hun werksituatie? Met die kritiek ben ik het eens. Er is nog wel veel meer te verzinnen waarom het allemaal zo lastig is, maar dat is geen reden om te kijken of er wellicht interessante ontwikkelingen zijn die wel werken.

AMSTERDAM – Het Nederlandse bedrijfsleven heeft innoveren momenteel op een laag pitje staan. De meeste bedrijven stellen plannen om te vernieuwen nog even uit. Pas in 2011 verwacht 62 procent van de organisaties prioriteit te geven aan product- of dienstontwikkeling, tegen een minderheid van 40 procent nu.

In de goede academische traditie is er weer eens discussie over “het vakgebied” management. Sceptische denkers stellen dat we met onze kennis over management nog in de middeleeuwen zitten (of zoals prof. Mastenbroek zegt, de vroegwetenschappelijke periode…). We worden omringt met alchemisten (lees: managers en consultants) die ons graag laten geloven dat ze lood in goud kunnen veranderen.  Gezien de stortvloed aan artikelen over mislukte reorganisaties, projecten en falende zonnekoningen is er waarschijnlijk wel iets aan de hand. Want wees nou eerlijk, waar baseren al die managers en consultants hun stellige uitspraken op? Waarschijnlijk een mengeling van anekdotische bewijsvoering en onderbuikgevoel. Maar, kunnen deze stellingen/uitspraken ook de toets der kritiek doorstaan? Welke bewijs kunnen ze aanreiken over de bewezen werkzaamheid van de voorgestelde aanpakken?

Als er een award bestaat voor ‘Het Meest Blije Thema’ dan mag de prijs dit jaar wat mij betreft uitgereikt worden aan Het Nieuwe Werken. Het werkconcept HNW is in korte tijd een ware hype geworden. Er is geen zelf respecterende bank, verzekeraar, provincie of gemeente in Nederland te vinden die er niet mee bezig is of er tenminste over nadenkt.

Zoals dat met hypes gaat worden de voordelen van het nieuwe concept tot grote hoogten opgehemeld en wordt er nauwelijks aandacht besteed aan de valkuilen en beperkingen. HNW wordt met veel technology & consultants push de markt op geduwd. Maar wie met zijn nagel door het laagje chroom heen krast ziet dat de torenhoge beloften meestal niet zijn gebaseerd op harde cijfers. Het is hoog tijd voor wat nuchterheid. Beide beentjes op de grond graag!

Wat innovatief organiseren is, wordt mijns inziens het beste duidelijk door het beeld van het kanaal met dat van de rivier te vergelijken. Het kanaal is de kortste weg, maar daarmee niet automatisch de snelste, efficiëntste of de beste.  Om te innoveren moet een bedrijf zich organiseren als een rivier: flexibel en wendbaar. Er is goed nieuws: leren loslaten van wat innovatie remt kun je leren!

Van Peter Drucker wordt wel gezegd dat hij zo’n beetje eigenhandig management als vakgebied heeft uitgevonden. Titels als “The practice of management”, “Innovation and entrepreneurship”, “Managing for the future” en “Management Challenges for the 21st century” zijn echte klassiekers geworden.  Hij heeft belangwekkende zaken te melden over innovatief organiseren.  

Deze reactie greeg ik op mijn pleidooi over de noodzaak van bedrijfsinnovatie tijdens mijn bezoek aan een MKB-ondernemer uit Almere. Het deed me denken aan een uitspraak van een klantmanager van Primafoon die mij een paar jaar geleden vertelde dat hij geen tijd had voor klanten omdat hij zo druk was. Deze man begreep duidelijk niet wat zijn functie inhield en dat hij notabene wordt betaald van de omzet die “zijn” klanten genereren.

De laatste dagen heb ik het een beetje gehad met de crisis. Ik volg hem op de voet, vanaf de val van Lehman. Dagelijks lees ik het Financiële Dagblad, een goede en betrouwbare bron van informatie. Echter, goede informatie geeft nog geen goed gevoel. En zo bleek de afgelopen weken. Door de berichtgeving raakte ik meer en meer meegetrokken in een negatieve sfeer. Ontslagen hier, werktijdverkorting daar, faillissement zus en nationalisatie zo. Deze week had ik een helder inzicht dat ik graag met u wil delen.

Het nieuwe gastvrijheidstijdperk is uitgebroken en de gastvrijheidsrevolutie is al aan de gang. In het gastvrijheid-strijd-perk gaat het om de strijd en oprechte aandacht voor de klant. Klanten kijken sinds kort ineens heel anders naar het onderscheidende vermogen van hún dienstverleners. Gastvrijheid is het instrument voor de toekomst.

Vanochtend hoorde ik op Radio 1 een woordvoerder van de transportbranche spreken over dramatische omzetterugval in zijn sector. Afhankelijk van de branche (automotive, bouw, chemie en textiel zijn het hardst getroffen) kan het omzetverlies oplopen tot 50%. Erger nog: het einde van de tunnel is nog lang niet in zicht. Dit zal er ongetwijfeld toe leiden dat er een shake out gaat plaatsvinden in de transportwereld. Vele branches zullen volgen. Kunnen bedrijven nog wel koersen op de begroting die ze in het najaar van 2008 hebben opgesteld? Neen! Een fundamentele herbezinning is aan de orde.