Tag: Kenniswerker

Iemand die het eigen kennispotentieel niet volledig benut kiest daar zelf voor. Dat klinkt niet logisch. Toch wordt volgens de heer Wijffels maar de helft van het kennispotentieel gebruikt In Nederland, zoals ook eerder op deze website is beschreven. In grotere organisaties is dat bijvoorbeeld te verklaren vanuit de context. Iemand conformeert zich qua inzet aan wat bij anderen wordt waargenomen.

Langere tijd dacht ik dat in kleine organisaties en bij zzp’ers het probleem niet speelt. Totdat ik er specifiek op ging letten. Totale benutting van het kennispotentieel lijkt niet vanzelfsprekend. Ik geef twee voorbeelden van ondernemers die ik van dichtbij meemaakte.

Naast een hogere medewerkertevredenheid en lagere kosten (ICT, huisvesting) belooft HNW ook een flexibelere, effectievere en efficiëntere werkstijl. Kort gezegd: de verhouding tussen zinvolle activiteiten enerzijds en dubbele en overbodige activiteiten anderzijds neemt toe.

Het zou mooi zijn als er een universeel toepasbare maatstaf zou zijn om dit te meten. Ik schreef al een eerder artikel over dit onderwerp op deze site.

Je zou bijvoorbeeld kunnen beginnen door HNW-productiviteitswinst bij kenniswerkers te meten door het aandeel waardetoevoegende, directe uren ten opzichte van het totaal aantal gewerkte uren door de tijd te volgen. Dit is een simpel, breed toepasbaar kengetal dat voor iedereen te begrijpen is. Maar ook met dit kengetal zijn er minimaal zes problemen.

Op dit moment zit ik midden in de implementatie van Het Nieuwe Werken (HNW) bij een grote financiële dienstverlener. Hoewel ik als extern deskundige vooral ben ingehuurd om de mentale kant van de transitie te begeleiden, kruisen regelmatig ook andere vraagstukken mijn pad. Neem nu het meten van de opbrengsten van HNW. Door HNW-adepten wordt productiviteitswinst gepropagandeerd als één van de grote plussen van het nieuwe werkconcept. De beloften vliegen je om de oren. Mooi allemaal. Maar hoe meet je de productiviteitswinst van HNW-afdelingen eigenlijk?