Tag: Vertrouwen

Mijn uitgangspunt is dat iedere medewerker volwassen is en prima verantwoordelijkheid aan kan. Veel medewerkers ervaren echter betutteling. Hierdoor schakelen medewerkers, als bijna vanzelf, hun capaciteiten terug naar een lagere stand zodra zij op hun werk komen. De oplossing ligt in het meer ruimte geven aan medewerkers. Wie opnieuw wil leren organiseren moet vroeger of later dit uitgangspunt accepteren.

In de thuissituatie zijn mensen verantwoordelijk voor het plannen van hun verre vakantiereis en voor de aanschaf van hun huis met bijbehorende hypotheek. Beslissingen die complex zijn met grote consequenties voor de rest van hun leven. Vergelijk dat met de situatie op hun werk waar veel medewerkers nog niet eens hun eigen dagindeling mogen maken of mogen beslissen over de aanschaf van de PC die het meest geschikt is voor hun werk. De uitdaging voor organisaties is dan ook om van moderne medewerkers ‘zelfsturende professionals’ te maken. Zelfsturende professionals worden ook wel HERO’s genoemd: highly empowered resourceful operatives.

Hoe kunnen organisaties dat doen?

Veel organisaties benutten de mogelijkheden van het samen denken en samen werken nog onvoldoende. Een belangrijke oorzaak is het niet goed kunnen omgaan met de complexiteit van relaties tussen mensen. ’Dialoog’ kan een bruikbaar instrument zijn overal waar samenwerken en relaties belangrijk zijn: in ons privé leven, in organisaties en bij maatschappelijke vraagstukken. Dialoog helpt om beter met elkaar te praten, om samen te denken en zo onze collectieve intelligentie te benutten voor betere oplossingen.

Bij samen werken en samen denken gaat het steeds om onze relatie met andere mensen. De meeste mensen hebben echter moeite met de ‘onderstroom’ in de relatie terwijl de onderstroom vaak hetgene is dat mensen samen brengt of uit elkaar drijft. Het grootste gedeelte van onze communicatie vindt namelijk niet plaats in de bovenstroom, maar in de onderstroom (als botsende of met elkaar versmeltende ijsbergen).

We lezen en spreken er veel over: onze wereld verandert. De dynamiek die dit met zich mee brengt vraagt om flexibiliteit en innovatie. Hoe kan talent in het denken over nieuwe organisatievormen een rol hierin spelen?

Relaties worden gelijkwaardiger en ‘kennis is macht’ speelt allang niet meer. Met name de nieuwe generatie medewerkers wil deze onderlinge gelijkwaardigheid en eigen verantwoordelijkheid op de werkvloer ervaren. Dat gaat verder dan het interieur te wijzigen en dat dan vervolgens te benoemen als ’het nieuwe werken’. Wat is er dan wel nodig om de juiste mensen aan te trekken, of bestaande werknemers meer waarde toe te laten voegen aan de organisatie?

Veel organisaties kiezen bij het werven van nieuwe medewerkers, voor mensen met bewezen competenties. Of zij zich binnen uw organisatie opnieuw ontpoppen als medewerkers die waarde toevoegen, is echter geheel afhankelijk van de omgeving en de omstandigheden van uw organisatie. Belangrijk is daarom te weten als organisatie wie je bent en waar je voor staat als je gaat werven: ken je identiteit en laat deze zien.

Een sterke identiteit is de basis van een sterke organisatie. Daarna moet deze identiteit zich laten vertalen door de leiders van de organisatie. Als dat het geval is, kun je klanten en medewerkers aan je binden. Zij kunnen zich identificeren aan je woorden en daden. Het geeft verbondenheid en vertrouwen.

In februari 2012 kwam Onderwijsgroep Amarantis negatief in het nieuws. Eerst door een artikel in Het Parool met de kop: ‘Onderwijskolos Amarantis komt miljoenen tekort’. Later werden ook in andere media zorgen geuit over de financiële situatie en over de kwaliteit van het onderwijs. Medewerkers en studenten vreesden voor de continuïteit van hun werk en hun studie. Bij de onderwijsgroep stonden meer dan 30.000 leerlingen ingeschreven en de organisatie telde ongeveer 3.300 medewerkers.

Eind 2012 verscheen het rapport over het Amarantis-debacle van de onderzoekscommissie Van Rijn. Wat ging er nu mis bij Amarantis? De belangrijkste bevindingen van dit rapport op het gebied van organisatiebesturing wil ik graag toelichten aan de hand van het 4R-model.

Rond de kerstdagen word ik altijd wat filosofisch. Dan denk ik veel na over geven in plaats van nemen, over fatsoenlijke omgangsvormen en respect voor anderen. Om optimaal te kunnen functioneren, is het namelijk belangrijk dat we ons in de maatschappij en in organisaties gerespecteerd en fatsoenlijk behandeld voelen. Goed nieuws voor mij was dus de recente uitkomst van een onderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek waaruit bleek dat steeds minder Nederlanders respectloos gedrag ervaren. Gaf in 2008 nog 20 procent van de ondervraagden aan zich wel eens respectloos behandeld te voelen, inmiddels is dit aantal gedaald naar 16 procent (bron: Dag van Respect, 8 november 2012). Volgens mij kan dit nog beter, maar dan moeten wij ons hiervoor allemaal inzetten.

Als we het hebben over normen en waarden: wat zijn eigenlijk typisch Nederlandse normen en waarden?

Hebben succesvolle leiders bepaalde kenmerkende persoonlijke eigenschappen? En zo ja, welke zijn dat dan? Deze vragen zijn de afgelopen jaren vele malen onderzocht en met de antwoorden zijn vele managementboeken gevuld.

Onlangs las ik echter een ontluisterend meta-onderzoek –  een onderzoek naar de uitkomsten van andere onderzoeken hierover van de afgelopen 30 jaar – en de conclusie hiervan was dat er eigenlijk geen specifieke kenmerken zijn die statistisch significant zijn. Met andere woorden: succesvolle leiders zijn net zo vaak bescheiden of autoritair als gewone medewerkers en waar de ene leider succesvol is door autoritair te zijn is de andere dat door bescheiden te zijn en ruimte te laten voor de medewerkers. Hoewel niet statistisch significant, waren de enige opvallend vaak voorkomende kenmerken van succesvolle leiders: intelligentie, extraversie en actiegerichtheid.

Afgelopen week werd in Felix Merites, het Europees centrum voor kunst, cultuur en wetenschap, de driedaagse International Public Procurement Conference 2008 georganiseerd. Wetenschappers, consultants en inkoop managers uit 24 landen kwamen dit jaar in Amsterdam bij elkaar. Dit jaar was het thema Enhancing Best Practices in Public Procurement. Eerder dit jaar was er een call for papers waarvoor ik samen met een collega een bijdrage heb geschreven. Afgelopen vrijdagmiddag mocht ik een korte presentatie geven. Met onze bijdrage willen we een ander perspectief aanreiken in het publieke debat over de rol van publieke opdrachtgevers (inkopers).  We hebben de rol van de publieke inkooppraktijk bekeken aan de hand van het boek Systems of survival van Jane Jacobs. 

Voor iemand die vele jaren temidden van ‘hard core beta professionals’ heeft gewerkt, is het nog altijd flink wennen in het land van de organisatie-en veranderkunde. Hele pseudo-wetenschappelijke theorieën ontspruiten niet zelden uit n=weinig onderzoekjes. Het is dan ook zeer verfrissend weer eens naar een echte wetenschapper te luisteren. En dan ook nog eens iemand die ons een klein, maar heel effectief brokje kennis kan aanreiken om creatief gedrag op de werkvloer te stimuleren. Dr. Katinka Bijlsma-Frankema sprak afgelopen week op een seminar van het NCSI over ‘vertrouwen’. En dat aan de hand van haar jarenlange wetenschappelijke fascinatie voor het onderwerp en, jawel, degelijk onderzoek (n=1150).

Een tijdje geleden schreven we een posting over de top 26 Idea killers. Mensen hebben een goed idee en proberen draagvlak te creëren voor het idee. Nog voordat ze goed en wel het idee hebben uitgelegd komen de eerste idea killers al over de tafel. “Dat hebben we al geprobeerd“, “waarom denk je dat dit gaat werken?”, enz. Het blijkt verrassend eenvoudig om met bezwaren en tegenwerping te komen om een creatief idee van iemand anders neer te sabelen en de motivatie van mensen grondig de grond in te boren. Vaak ook nog eens onbewust. Omgekeerd is het wellicht nog moeilijker om aan te geven wat er nodig is om met succesvol met innovatie aan de slag te gaan. Als ik vraag aan mensen wat ze nodig hebben om innovatief te zijn, dan wordt ik meestal glazig aangekeken. De vraag is wellicht ook niet helemaal goed (Coert, bedankt voor de aanscherping). Een betere vraag zou zijn : “Wanneer is het je al eens gelukt om innovatief te zijn, als is het maar een beetje?” Welke ervaringen, aanmoedigen, suggesties of hulp hebben ertoe geleid dat je met je innovatieve idee aan de slag bent gegaan? Kortom, kunnen jullie remedies bedenken tegen de innovatiekillers, zodat we beter kunnen aangegeven wat wel werkt?