Morgen wordt officieel de Taskforce DeeltijdPlus geïnstalleerd voor een periode van 2 jaren. Dit liet de staatssecretaris Ahmed Aboutaleb van Sociale Zaken afgelopen vrijdag weten in een brief aan de Tweede Kamer. De hele polder lijkt vertegenwoordigd in de Taskforce. DeTaskforce bestaat uit voorzitter Pia Dijkstra (BN'er, presentatrice van het 8 uur journaal, het TV programma Vinger aan de Pols en vrouw van de baas van Schiphol); Desiree van Gorp (Wetenschapper, directeur van het Nyenrode Institute for Competition en universitair docent); Judith Ploegman (Voorzitter FNV jong); Senay Özdemir (Uitgever en hoofdredacteur van het blad SEN) en Martijn de Wildt (Ondernemer, directeur van Qidos en organisatieadviseur op het gebied van personeelsvraagstukken). De taskforce heeft een merkwaardige opdracht gekregen. Bevordering van de acceptatie in de publieke opinie dat vrouwen een grotere deeltijdbaan of volledige baan hebben. Natuurlijk met in achtneming van de individuele keuzevrijheid voor deeltijdwerk. De achterliggende gedachte van het kabinet is de lage arbeidsparticipatie van vrouwen ten opzichte van het buitenland en kosten van de vergrijzing.
Laten we beginnen bij het begin. Als het gaat om acceptatie van het feit dat vrouwen grotere deeltijdbanen of voltijds banen willen hebben betekent er een inventarisatie gemaakt moet worden wat ze belemmerd om dit te doen. Hierbij een voorzetje;
Ten eerste is het natuurlijk geheel aan de (aspirant) ouders of en wanneer ze kinderen kunnen krijgen. Het proefballonetje van Minister Rouvoet van familiezaken om 'de discussie' te voeren over de wenselijkheid dat vrouwen vroeger (bij voorkeur als ze student zijn) kinderen krijgen is dan ook bizar te noemen. Daarbij leek het de excellentie ook prettig als we in Nederland streven naar een gemiddelde van 2,1 kind per stel om de kosten van de vergrijzing te betalen... Ik kan niet niet goed rijmen met de wens om de arbeidsparticipatie van vrouwen te verhogen. Lijkt me een mooi vraagstuk voor de Taskforce.
Een tweede probleem is het gesleep met de kinderen van de ene opvang naar de andere opvang (creche, tussenschoolse opvang, buitenschoolse opvang). Daar moesten we maar eens me stoppen zei Jozias van Aartsen destijds. SIRE heeft ooit een campagne gevoerd waarin hardop werd gevraagd hoe het toch komt dat kinderen het zo druk hebben tegenwoordig. Ik vermoed dat er een correlatie is te vinden met de overvolle agenda's van hun ouders waar ze worden 'ingepast'. Kleintje worden al om kwart voor acht 'gedumpt' op school omdat hun ouders moeten reizen naar het werk. Ze maken daardoor lange dagen (en zijn dus ook bekaf). Daarbij moeten er nog aparte locaties worden bijgebouwd om alle faciliteiten onder een dak te bieden. Scholen gaan zogenaamde 'dag arrangementen ' bieden (naar Zweeds model). Er zijn wachtlijsten en er is een gebrek aan professioneel personeel om de kinderen te onderwijzen op de tussenschoolse en buitenschoolse opvang. Naar de effectiviteit van dit soort initiatieven is nog nooit enig wetenschappelijk onderzoek gedaan. Bij ziekte van het onderwijzend personeel vallen scholen vaak terug op de ouders. Minister Bos laat ook al doorschemeren om te gaan bezuinigen op de kinderopvang vergoedingen. Zie hier de tweede belemmering voor de Taskforce om een oplossing voor aan te dragen.
Ten derde vind de publieke opinie het not done als moeders meer dan drie dagen per week willen werken. Tsja. Hoe zullen we de werkende moeders dan toch gaan verleiden? Een willekeurig rijtje instrumenten:
- Belastingmaatregelen (kinderopvang volledig fiscaliseren)?
- Publieke voorlichtings- campagnes met als titel Fulltime werken is gaaf?
- Vrouwenquota invoeren in de top (zoals Agnes Jongerius voorstelt)?,
- Aanwezigheidsplicht op het werk loslaten. (werken en zorg beter combineren)?
- Campagne voeren met succesvolle rolemodels (zoals Neelie Kroes, Nancy McKinstry, Annemarie van Gaal, eh....Heleen Mees??).
Of kijken naar de mogelijkheden van sociale innovatie. Ik verwacht dan in elk geval veel voorstellen in de arbeidsvoorwaardelijke sfeer. Hier ligt een taak voor Martijn de Wildt.
Aangezien de randvoorwaarden om meer te kunnen gaan werken nu al niet goed zijn ingevuld, dan moet er toch wel een heel aantrekkelijk perspectief worden geboden (om met een gerust hart nog meer van de opvoeding uit te besteden...).Maar goed, de opdracht luidt: "Bevordering van de acceptatie in de publieke opinie dat vrouwen een grotere deeltijdbaan of volledige baan hebben". Ik vraag me serieus af of dat het echte probleem is. Wellicht voelt Desiree van Gorp zich geroepen om de opdracht te herformuleren. Desalniettemin wens Pia en haarTaskforce veel wijsheid toe.
Maar, wat verwacht u eigenlijk van de Taskforce DeeltijdPlus?
Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren
Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)
Word een pro!
SCHRIJF MEE >>
Als we "superfeministe" Heleen Mees moeten geloven, zijn alle vrouwen/moeders in Nederland zwak. In haar voorbeelden (op Amerikaanse leest geschoeid) moet je als vrouw/moeder goedkopere arbeid uit besteden, wat dus een multiplier effect moet hebben. Je besteedt dus kinderopvang, huishoudelijke taken, opvoeding, etc. uit en gaat zelf 'lekker carrière' maken. In Nederland daarentegen wordt alles genivelleerd, waardoor dit praktisch niet mogelijk is. Deze taskforce is het zoveelste bewijs van een ongelukkige mix van goede bedoelingen, ideologie en half uitgedachte plannen (o.a. de kinderopvangkosten zijn 'ineens' te hoog). Als we vrouwen echt willen mobiliseren, dan moet ook de infrastructuur hier voor worden georganiseerd. Daarbij moet inspanning m.i. ook beloond worden. Als we alles weg belasten houden we alleen nog maar idealisten en carrièrevrouwen over. Kijken naar het buitenland kan soms inspiratie geven, maar het leidt vaak tot scheve vergelijkingen (gratis kinderopvang, 40 procent vrouwen in de top, etc.). De politiek moet leren om keuzes te maken.
Meer werken, alsof de vrouw al niet genoeg werkt en of ze ontevreden zou zijn. Ik zou graag eens willen weten hoe de werkgroep Taskforce Deeltijdplus aan hun informatie komt. Hoe stellen ze de vragen, vanuit welk voor ingenomen standpunt? Staat de uitkomst al vast? Als ik heel eerlijk ben zou ik wel eens een tijdje mee willen draaien, op vrijwillige basis, om dit te bestuderen en daar dan een rapport over te publiceren. Het maakt me vreselijk opstandig, want samen met mij werkt De Nederlanse Vrouw met een gezin met kinderen 20 tot 32- uur.
En De Nederlandse Werkende Vrouw voedt samen met haar partner zelf de kinderen op, heeft de Nederlandse Werkende Vrouw zorg voor het huishouden, en een gezamenlijke zorg dat het gezin het goed heeft met elkaar. Persoonlijk is er in mijn gezin op deze manier geen of weinig haast/stress of een andere ongewenste factor om een stabiele omgeving voor een gezin met opgroeiende kinderen in de weg te staan. Dit is allemaal mogelijk vanwege De Nederlands Deeltijdconstructie. Helaas vertaald dit zich niet goed genoeg in een economisch belang, terwijl de kosten in de gezondheidszorg toch steeds meer toenemen en de schreeuw naar spiritualiteit toeneemt. Tja, het is de omgekeerde wereld, de wereld op zijn kop. We creeeren met z\'n alle een probleem om het vervolgens weer op te kunnen lossen; economische gezien wordt dit waarschijnlijk aantrekkelijk gevonden. Geld is geld, en geluk is dan niet te vertalen in geld............ is dat wel zo?
In het juninummer van Ode staat een artikel over 'de werkende vrouw' waarin een meer positievere kant wordt belicht. Dat zou naar mijn idee veel meer aandacht moeten krijgen van onze eigen media, regering en andere partners die zich druk maken over de arbeidsmarkt. De Canadese psycholoog Susan Pinker geeft hierin weer dat 'De Nederlandse werkende vrouw' tot nu toe nog het gelukkigste is onder de 'werkende' vrouwen. Dat in Scandinavie de vrouw het ongelukkigst is. Een land waar toch veel geregeld is op het gebied van kinderopvang, ouderschapsverlof e.d. Amerika, een land waar de 24-uurs maatschappij hoogtij viert, maar waar het geluksgehalte droevig laag is.
In dat zelfde blad staat ook een artikel in over Maatschappelijk Verantwoord investeren en beleggen.......... Dat zouden de HR managers en beleidsmanagers eens tot hun door moeten laten dringen en werkelijk iets mee moeten gaan doen. Het uitkristaliseren zou best eens kunnen leiden tot een economische en sociaal verantwoord leven. Maar in een land waar persoonlijke rijkdom nog steeds wordt aangemoedigd, is dat een totaal andere visie. Hierin is een omslag nodig, mevrouw Dijkstra.
Daar is lef, inzicht en intelligentie voor nodig, kenmerken die in onze maatschappij schaars aan het worden zijn.
Met een vriendelijke groet hoop ik dat u notie neemt van mijn relaas en misschien een abonnement op Ode neemt om kennis te maken en geinspireerd te raken door de aandacht voor positief sociaal, milieuvriendelijk en economisch ondernemen en de maatschappelijke ontwikkelingen wereldwijd op dit gebied.
Met een vriendelijke groet,
Karin Koper
Lavatera Counseling
- De mannen moeten veranderen
- De vrouwen moeten veranderen
- De maatschappij moet veranderen
- De werkgever moet veranderen
De vraag is alleen: van wie moet dat! Dat het merendeel van de vrouwen het heerlijk vinden (volgens recent onderzoek) om niet meer dan 3 dagen te werken, en dan vaak ook nog in deeltijd, mag helemaal niet. Ze moet financieel onafhankelijk zijn dus hoppa: we vinden dat ze meer moeten werken. En de man dus minder. En wee je gebeente als je de cultuur die in onze maatschappij heerst accepteert. Want dat mag niet. Man als kostwinner? Ouderwets! Vrouw die voor de kinderen wil zorgen? Onderdrukt! Allemaal aannames die niet gestoeld zijn op de realiteit maar op verlangens en eisen van… ja, van wie eigenlijk.
Als er ergens een cultuur heerst die het overgrote deel van de mensen accepteert en omarmt, waarom zegt ‘de maatschappij’ dan dat dat moet veranderen. Wie is dat dan?
De vrouwen die ik ken worstelen inderdaad met de keuzes die ze moeten en willen maken. Maar dat komt voornamelijk door de maatschappelijke druk dat je alles moet kunnen en willen. Toen wij aan kinderen begonnen heeft mijn vrouw de eerste jaren niet of nauwelijks gewerkt, en met het ouder worden van de kinderen ging zij weer steeds meer werken. Onze keuze omdat we het opvoeden niet aan creches en opvang wilde overlaten. Wij wilden kinderen en wij waren er verantwoordelijk voor om dat te regelen. Samen en met keuzes die wij maakten. Maar je moest ‘de maatschappij’ horen toen mijn vrouw niet meer wilde werken maar zich richtte op de zorg voor de kinderen. Kon gewoon niet.
Ik ben bang dat er een lobby vindt dat dit moet gebeuren, ongeacht wat onze cultuur vindt. Die moet maar veranderen, omdat ‘men’ dat vindt. Ja, ja…. Interessante materie.
Ben ik te oud???
Ben ik niet meer van deze tijd????
Ik ben sinds 1 februari 2009 werkloos na 20 jaar 32 uur per week gewerkt te hebben ( 20 uur officieel maar vaak veel meer ook 's avonds thuis en in de weekenden)
Dus graag een antwoord.
Bij voorbaat dank.
Lijni Boekhout
P.S., mijn hoogopgeleide echtgenoot (werloze bioloog in 1972) bracht van zijn taak als huisman niets terecht, daarvoor was hij helaas, zoals zoveel kerels, niet in de wieg gelegd, zodat je als vrouw met een driedubbele belasting zat! Nu werk ik inmiddels full time, maar het is nu te laat en te duur om nog een goede pensioenregeling te kunnen regelen.Voor ambtenaren is de pensioenberekening naar eindloon afgeschaft :nu geldt het gemiddelde inkomen over je gehele loopbaan, wat voor vrouwen dus heel nadelig is. Misschien kunt u zich daar maar beter mee bezig houden! Daar hebben werkende vrouwen uiteindelijk meer aan. Met vriendelijke groet, Joke Sprang geb 15-6-1948.
Er zijn zoveel mensen die in de WW of bijstand zitten en wat oudere werknemers die graag willen werken. Laat hun dan toe op de arbeidsmarkt. Is het ook opgelost.
Afschaffing ""aanrechtsubsidie"" is ridicuul! U weet niet waar u over praat. Ik heb 30 jaar gewerkt als alphahulp. Na mijn 50e heb ik inmiddels 4 maal een hernia gekregen. Als alphahulp ben je ten alletijde niet voor enig uitkering verzekerd. Ik ben dus geheel afhankelijk van het inkomen van mijn man. De aanrechtsubsidie is eerst in 2001 bij mijn man van zijn netto salaris afgehaald zijnde een bedrag van 300 gulden en werd op mijn naam via de belastingdienst uitbetaald. Bekende broekzak vestzak. Dus afschaffing is gewoon diefstal. Door mijn handicap kan ik echt niet meer werken. Ik heb 2 kinderen grootgebracht en heb toen tijdelijk mijn baan opgezegd om voor mijn kinderen te kunnen zorgen. Enige opvang subsidie combi kinderkortingen bestonden allemaal niet. Je moest het zelf maar uitzoeken. U heeft zelf nu geen kleine kinderen meer thuis? Dus u kunt zo makkelijk praten over anderen. U bent door u man volgens mij financieel afhankelijk! Dan kun je daar oh zo makkelijk over praten.
Nee stemmen op D66 wat ik altijd deed? Vergeet het maar!
Met voornoemde schrijfster, naar aanleiding van de zogenaamde aanrechtsubsidie, ben ik het absoluut eens. Afschaffen van deze subsidie zal regelrechte diefstal zijn van mijn inkomen, ik betaal dit via de belasting aan mijn vrouw. De uitvinding van deze subsidie is alleen gedaan om een stuk werk verschaffing te creëren voor de belastingdienst, vergeet niet dat bij afschaffing ook deze werkers dan hun baan kwijtraken. Dit past naar mijn mening tot het verder uitkleden van de lagere werkende klasse, het voormalig kabinet had belooft dat er niemand achteruit zal gaan, inmiddels weet ik, dat ik er per maand € 80,00 op achteruit ga, tel hierbij het verdwijnen van de subsidie op en men komt dan op een negatief saldo van € 240,00 per maand. Tel hierbij op, de nog te verwachtte verlagingen en andere maatregelen op die op ons afkomen, dan kan ik voorspellen dat ik minimaal een derde van mijn netto inkomsten ga inleveren. Mevrouw Dijkstra, hoe zal u het vinden als u zoveel zal moeten inleveren. Ik mag toch wel van iemand die theologie studeert een socialere instelling verwachten. Een reactie van u afwachtende, met vriendelijke groet,
J.C.M. van Geldorp
Van de Belastingdienst hebben wij nu vernomen, dat we geen recht hebben op een kinderopvangtoeslag. Ik ontvang weliswaar een WW uitkering en ik sta ingeschreven bij het Werkbedrijf, maar ik volg geen reintegratietraject en dit laatste is essentieel om in aanmerking te komen voor een tegemoetkoming in de kinderopvang. Ik volg geen reintegratietraject, omdat de UWV consulent en ikzelf dit niet nodig achtten. Ik ben HBO opgeleid en weet zelf hoe ik moet solliciteren.
De kinderopvang is te duur om zonder 'subsidie' aan te houden en zonder kinderopvang geen kans op een baan. Immers, er zijn nog altijd wachtlijsten voor een plek. Hiermee word je als brave burger die er alles aan wil doen weer snel aan de slag te gaan gestraft. Daarnaast wordt het werkeloze moeders zodoende onmogelijk gemaakt weer terug te keren op de arbeidsmarkt.